128 χρόνια μετά τις απεργιακές κινητοποιήσεις στο Σικάγο για την διεκδίκηση του οκτάωρου…
Αν κυριαρχούσε τότε η σημερινή νοοτροπία οι περισσότεροι θα λέγανε: “σε τι θα μας βοηθήσει μια απεργία τώρα;” Καλό θα ήτανε αυτή η πλειοψηφία να γυρίσει και να δει το παρελθόν, πως αποκτήθηκαν με σκληρούς αγώνες εκείνα τα εργατικά δικαιώματα που σήμερα καταπατούνται και διαλύονται. Με μειώσεις μισθών, με απολύσεις, με την εκμετάλλευση από τα αφεντικά να φτάνει στο ζενίθ. Βλέπουμε να περνούν νόμοι που επιτρέπουν στα αφεντικά να ανοίγουν τις απάνθρωπες καπιταλιστικές πόρτες του καλοστημένου τους συστήματος και τις Κυριακές. Βλέπουμε την επιθετική πολιτική εναντία στα ταξικά μας αδέρφια, τους μετανάστες και τις μετανάστριες, να περνά στις συνειδήσεις των ανθρώπων και να αναπτύσσει την ξενοφοβία δημιουργώντας ψεύτικους εχθρούς για την εργατική τάξη που αρνείται να δε πέρα από τη μύτη της. Βλέπουμε το κεφάλαιο να θέλει να καταπιεί κάθε δημόσιο χώρο και να βγάλει κέρδος μέσα από αυτούς. Βέβαια σε αντίθεση με τότε στο Σικάγο, σήμερα τα συνδικάτα έχουν ξεπουληθεί τελείως. Φυσικό επακόλουθο θα λέγαμε, αφού πίσω τους (ειδικά στην Κύπρο) βρίσκονται τα κόμματα και τα συμφέροντά τους. Οι απεργίες στην Κύπρο έχουν γίνει πλέον φαινόμενο προς εξαφάνιση, όπως και η όποια αντίσταση απέναντι στις πολιτικές διαταγές των αφεντάδων. Το μνημόνιο ήρθε να ενισχύσει κι άλλο την θέση τον αφεντικών στο να εκμεταλλεύονται ακόμα και την τελευταία σταγόνα ιδρώτα των εργατών. Continue reading →
